خودم را می مُردم
اندر شاعری همشهری:
از مرز خوابم می گذشتم ؛ سایه تاریک نیلوفر روی همه این ویرانه فرو افتاده بود
کدامین باد بی پروا دانه این نیلوفر را به سرزمین خواب من آ,رد؟
در پس دریای شیشه ای رویاها؛ در مرداب بی ته آیینه ها،
هر جا که من گوشه ای از حودم را مُرده بودم یک نیلوفر روییده بود.
گویی او لحظه لحظه در تُهی من می ریخت ومن در صدای شکفتن او
لحظه لحظه خودم را می مُردم
بام ایوان فرو می ریزد وسافه نیلوفر برگِرد همه ستونها می پیچد.
کدامین باد بی پروا دانه ی این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟؟
نیلوفر رویید، ساقه اش از ته خواب شفّافم سرکشید
من به رویا بودم سیلاب بیداری رسید چشمانم را در ویرانه خوابم گشودم
نیلوفر به همه زندگیم پیچیده بود در رگهایش من بودم که می دویدم
هستی اش در من ریشه داشت همه ی من بود کدامین باد بی پروا
دانه ی این نیلوفر رابه سرزمین خواب من آورد؟؟ (سهراب سپهری)
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
تبادل لینک هوشمند